آرزوی دیگران، حسرت‌ ما

یادداشت و تحلیل پایشگر – محمدحسین روانبخش_ در جام جهانی قطر، زمانی که تیم ژاپن با شایستگی به یک هشتم نهایی رسید، یکی از بازیکنان این تیم روبروی دوربین خبرنگاران گفت: «هرکس از من در مورد قهرمان جهان بپرسد، پاسخ می‌دهم ژاپن می تواند قهرمان جهان شود». آن زمان هیچ کس، نه در ژاپن و نه در دیگر کشورها به این حرف نخندید و آن را گزاف ندانست. با این‌که ژاپن فوتبالی در حد قهرمانی جهان ندارد اما برای همه معلوم بود آن‌ها چه روندی را آغاز کرده‌اند و هدف‌گیری دقیق‌شان کجاست.

شبیه به آن سخن را، در سطحی بالاتر این روزها از زبان بن‌سلمان ولیعهد عربستان شنیده می‌شود که گفته است: «من باور دارم خاورمیانه اروپای جدید خواهد بود. ۵ سال دیگه عربستان کشوری کاملا متفاوت خواهد بود.بحرین، کویت و قطر هم.» این سخن هم نه گزاف ارزیابی شده و نه مسخره. روند رشد اقتصادی عربستان معلوم است و البته مختص یک ماه و دو ماه نیست.

همزمان با سال‌هایی که احمدی‌نژاد در ایران دولت را در دست داشت و همه‌جانبه حمایت می‌شد، ملک‌عبدالله در عربستان حکومت می‌کرد؛ نفت قیمت بالایی پیدا کرده بود و اگر در ایران معلوم نشد ۷۰۰ میلیارد دلار درآمد نفتی ظرف ۸ سال چه شد، عربستان سرمایه‌گذاری‌های ارزشمند خود را در همان سال‌ها گسترش داد و زمینه‌ساز حرکتی شد که حاصلش آن چیزی است که امروز بن‌سلمان اعلام می‌کند.

بابت آن سال‌ها کسی چیزی نمی‌گوید؛ چه برسد به عذرخواهی؛ هم‌چنان که بابت سال‌های بعد، سنگ اندازی در مقابل برجام، اصرار بر اینکه تحریم‌ها نعمت است و حالا هم تکرار ادعای سرعت گرفتن «لوکوموتیر پیشرفت» در روزهایی که حال و روز مردم معلوم است!

در طول ۱۸ سال گذشته ما «برنامه‌ی چشم انداز ۲۰ ساله» داشتیم که طبق آن باید در سال ۱۴۰۴ از همه نظر برترین کشور منطقه باشیم؛ اما امروز اصلا درباره آن حرفی زده نمی‌شود تا شاید فراموش شود، چه رسد به یک عذرخواهی ساده از مردم!

جام جهانی که برگزار می‌شد، وقتی تیم ملی ایران با کی‌روش پرمدعا جام جهانی را با شکست می‌گذراند، ناکامی ایران به استکبار جهانی و اسرائیل نسبت داده شد؛ و نه تنها کسی بابت سوء‌مدیریت و بی‌عرضگی مزمن، از مردم عذرخواهی نکرد، بلکه تیم تاج و کی‌روش از مردم طلبکار هم شدند! در همان روزها سرمربی ژاپن، در حالی که علی‌رغم شایستگی در ضربات پنالتی، مغلوب کرواسی شدند، در مقابل دوربین‌های تلویزیونی، رو به مردمش تعظیم کرد و از آن‌ها عذرخواهی کرد.

مردم ما در شکست فوتبال‌مان هم بدهکار تاج و کی‌روش هستند، چه برسد به عقب افتادگی‌های این سال‌ها از دنیا! معجون ِ «ایمان و امید و مدیریت درست»، آنچه دنیا را پیش می‌برد برای مردم ایران دور از دسترس است و به جای آن هر روز زهر «بی‌اعتقادی و ناامیدی و گنده‌گویی مسئولان» در جام زندگی ایرانی‌ها ریخته می‌شود و هم‌زمان حتی حسرت یک عذرخواهی روی دل مردم می‌ماند…

این است که ما سخنان بن‌سلمان را می‌شنویم و تاسف می‌خوریم و باور داریم که فاصله‌مان روز به روز از دنیا بیشتر می‌شود؛ در حالی که سعی می‌کنیم از حضور بی‌سوادها به عنوان استاد در دانشگاه جلوگیری کنیم. داستانی از این غم‌انگیزتر سراغ دارید؟!