قانون ایست داد، قدرت رد شد/ روایتی از وزیری که تاب توقف در برابر قانون را نداشت!

یادداشت و تحلیل پایشگر– وقتی قانون‌مداری جرم شود و تذکر مأمور وظیفه‌شناس دردسر، دیگر چه نیازی به دشمن خارجی است؟

وزیری که از قانون دلگیر است و دولتی که با سکوتش مهر تأیید می‌زند، روایتی تازه از کشوری است که در آن «قدرت» همیشه از «قانون» سبقت می‌گیرد.

در روزگاری که کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند نمونه‌های واقعی از قانون‌مداری و نظم اداری است، برخورد وزیر راه با مأمور قانون‌مدار فرودگاه اردبیل، یادآور همان فاصله عمیق میان شعار و عمل در مدیریت ماست.
مأموری که صرفاً وظیفه‌اش را انجام داد، به‌جای تشویق، کنار گذاشته شد و مدیری که از او دفاع کرد، عزل شد!
گویی در این سرزمین، قانون تا زمانی محترم است که بر سر راه قدرت قرار نگیرد.
در چنین ماجراهایی، رفتار وزیر راه بیش از یک تصمیم اداری، یک نشانه فرهنگی است؛ نشانه‌ای از این‌که هنوز در ذهن بسیاری از مسئولان، جایگاه «قدرت» فراتر از «قانون» است.
آن‌جا که چرچیل در اوج جنگ به پلیس می‌گوید «قانون بنویس»، ما در آرامش نسبی کشور، شاهدیم که وزیری برای عبور از همان قانون، فرمان برکناری صادر می‌کند.

تفاوت میان «حاکمیت قانون» و «حاکمیت روابط» دقیقاً در همین نقطه آشکار می‌شود.
اما سکوت رئیس‌جمهور در برابر چنین رخدادهایی، از خودِ اقدام شاید نگران‌کننده‌تر باشد.
وقتی رأس هرم اجرایی، به جای دفاع از نظم و قانون، با بی‌اعتنایی از کنار آن می‌گذرد، این پیام به بدنه دولت منتقل می‌شود که قانون نه چراغ راه، که مانعی قابل جابه‌جایی است.
بی‌تفاوتی نسبت به بی‌عدالتی‌های کوچک، همان بذری است که بعدها درخت بی‌اعتمادی عمومی از آن می‌روید.

و اما پرسش اصلی این است: چرا برخی مسئولان چنین شیفته قدرت‌اند؟
شاید چون، قدرت نه ابزار خدمت که نشانه منزلت است؛ و نقد، نه فرصتی برای اصلاح، بلکه تهدیدی برای اقتدار شخصی تلقی می‌شود.
در غیاب نظام پاسخگویی واقعی، هر انتقادی حمل بر دشمنی می‌شود و هر مأمور قانون‌مدار، متهم به بی‌ادبی.
تا زمانی که نگاه برخی مسوولان از «حکومت بر مردم» به «خدمت به مردم» تغییر نکند، چرخه این رفتارها تکرار خواهد شد و قانون، همچنان قربانی مصلحت‌های لحظه‌ای خواهد ماند.