وقتی دولت به اعتراف خود آتش‌بیار تورم است و مجلس تنها تماشاچی گرانی‌های بی‌سابقه!

اخبار اقتصادی پایشگر– تورم در ایران دیگر مهمان ناخوانده نیست، بلکه خود میزبان است؛ آن‌هم به دست دولتی که رئیسش اعتراف می‌کند عامل اصلی گرانی‌هاست.

مجلس هم به‌جای خاموش‌کردن آتش، با هیزم بودجه‌های بی‌انضباطی، شعله‌های گرانی را بالاتر می‌برد.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری پایشگر، اظهارات اخیر دکتر مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور، مبنی بر اینکه «مهم‌ترین عامل تورم در ایران خود دولت است» را می‌توان همان اعتراف دیرهنگامی دانست که سال‌ها منتقدان بر آن تأکید داشتند.
تورمی که امروز سفره مردم را کوچک‌تر از همیشه کرده، دیگر محصول صرفِ تحریم‌ها یا بحران‌های جهانی نیست؛ بلکه ریشه در ساختار معیوب تصمیم‌گیری اقتصادی و انباشت سیاست‌های ناکارآمد داخلی دارد.

در واقع، وقتی کشتی اقتصاد با ناخدایی بی‌نقشه و قطب‌نما حرکت کند، مقصدی جز گرداب گرانی نخواهد داشت.
مجلس که باید خانه ملت باشد، متأسفانه به جای ایفای نقش نظارتی، اغلب در جایگاه همراهی‌کننده بی‌چون‌وچرای دولت ظاهر می‌شود.
تصویب بودجه‌های انبساطی، بی‌توجهی به تبعات تورمی کسری بودجه و چشم بستن بر بی‌انضباطی‌های مالی، همه و همه نتیجه بی‌اعتنایی به هشدارهای کارشناسان مستقل است.
به تعبیر روشن‌تر، وقتی نگهبان خواب باشد، دزدی گرانی‌ها طبیعی است.
از سوی دیگر، چینش افراد در پست‌های کلیدی اقتصادی به گونه‌ای بوده که کمتر نشانی از شایسته‌سالاری در آن دیده می‌شود.
گویی معیار اصلی انتخاب، نزدیکی سیاسی است نه تخصص و کارآمدی.
نتیجه آنکه، اقتصاد کشور به دست کسانی سپرده شده که بیشتر درگیر شعار و نمایش‌اند تا تحلیل و برنامه.
بی‌راه نیست اگر گفته شود بسیاری از این مدیران به جای حل مسئله، خود مسئله‌ساز شده‌اند.
گرانی‌های بی‌سابقه و فشار معیشتی امروز بر مردم، نه حادثه‌ای ناگهانی بلکه پیامد مستقیم همین سیاست‌های بی‌برنامه است.

از قیمت مسکن و خودرو گرفته تا کالاهای اساسی، همه شاهد پرواز بی‌مهار اعدادند.
این وضعیت، سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی را روز به روز فرسوده‌تر می‌سازد؛ زیرا مردم دیگر نمی‌دانند به کدام وعده و کدام برنامه دل خوش کنند.
اگر قرار باشد دولتی که خود عامل تورم معرفی شده، همچنان با همان ابزارهای ناکارآمد و مدیران غیرشایسته به راهش ادامه دهد، چشم‌انداز آینده چیزی جز تکرار دور باطل گرانی و تورم نخواهد بود.
اصلاح واقعی تنها زمانی رخ می‌دهد که دولت و مجلس بپذیرند اعتماد عمومی با حرف و شعار بازنمی‌گردد، بلکه با شجاعت در پذیرش خطا، تغییر مدیران ناکارآمد و پایبندی به انضباط مالی است که می‌توان امید به آینده‌ای متفاوت را زنده کرد.