آغاز نیستی اجتماعی!

گروه یادداشت و تحلیل اجتماعی پایشگر: مجید بهمن زاده-به هیچ وجه موافق بی توجهی به توصیه های بهداشتی پزشکان و کادر پزشکی ارزشمند کشورمان نیستیم، اما متاسفانه واقعیت‌ها و واکنش‌های جامعه شناختی شهروندان خسته از سو مدیریت های مستمر و پرهزینه کشور در شرایط دشوارفعلی، ازخواست وانتظار افراد تبعیت نمی‌کند.

لذا به نظر می رسد که با توجه به گسترش دامنه ابتلا ومرگ ومیر ناشی از بیماری کرونا درکشور و بی توجهی بخش قابل توجهی از شهروندان ایران در خصوص رعایت توصیه های بهداشتی، با پدیده ای نوین و پرمخاطره روبرو هستیم که می توان نام آن را “خودکشی اجتماعی و تمایل به نیستی همگانی” نامگذاری کرد.

لذا در زمینه بررسی عوامل و دلایل این پدیده خطرناک، می توان گفت که شرایط نامطلوب اقتصاد خرد و فرهنگ فردی، مبنی بر بی توجهی تعداد زیادی از هموطنانمان به هشدارهای بهداشتی ناشی از شیوع بیماری کرونا، تاثیر چندانی نداشته است.

چرا که براساس مشاهدات میدانی، غالب افرادی که درطی این روزها عازم سفر شدند، از شهروندان طبقه متوسط و روبه پایین هستند، افرادی که عموما در شرایط نامطلوب اقتصاد کشور و بحران موجود، فاقد درآمدکافی و بنیه اقتصادی مناسب جهت پرداخت هزینه های سفر و اقامت درشرایط تورمی موجود می باشند.!

از طرفی می‌توان گفت که بی توجهی به توصیه های مقامات ذیربط در خصوص عدم خروج از منزل و خودداری از سفر نیز برخلاف نظربرخی منتقدین به این واکنش جامعه شناختی، ارتباط چندانی بافرهنگ فردی وعمومی جامعه ندارد، چراکه در مقایسه واکنش مردم ایران با مردم کشورهای توسعه یافته و پیشرفته درمواجهه باشرایط این بحران عمومی، واکنشی دور از انتظار و منحصر بفرد از سوی شهروندان ایرانی را شاهد نبودیم .

بنابراین میتوان عامل اساسی بی توجهی بخشی ازجامعه به مخاطرات گسترش بیماری همه گیر درکشور را، در میان فضای سنگین احساس ناامیدی و بی پناهی، بی ارزش بودن، افسردگی عمومی و شکست در اجرای طرحها و برنامه ها موجود درسطح جامعه جستجو کرد.

شرایطی که برای بخش زیادی از مردم ایران زمین، نشانگر روزهای سخت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی پیش روست که میتواند به عنوان عاملی برای تمایل بخش قابل توجهی از جامعه در راستای حرکت به سمت نیستی و مرگ اجتماعی قلمداد شود .

بنابراین میتوان چنین نتیجه گرفت که درسایه سومدیریتهای گسترده و پرهزینه کشور، گسترش فساد و فقر و ناکارآمدی، رانتخواری های کلان و ملی و تداوم حضور مدیران ناتوان و غیر پاسخگو در مصدر قدرت، هم میهنان کم توان و رنج کشیده که به خروج کشور از بحرانهای فزاینده وچشمگیر، امید چندانی ندارند، بدترین راه موجود، یعنی حرکت به سمت یک خودکشی اجتماعی برای رهایی از دشواری های موجود را انتخاب کنند و مرگ ناشی از بیماری را با سفر و حضور در خیابانها، به بازی بگیرند!