از نمایش های تخت حوضی تا تماشاخانه های جعبه ای /قرار وقاعده هایی که در تئاتر آیینی و سنتی ازبین رفته است

گروه ادب و هنر پایشگر- نمادها و تشکل های فرهنگی نیازمند مکان است که متاسفانه تئاتر آیینی و سنتی فاقد آن است و اگر چنین مرکزی داشته باشیم می توانیم در آینده شاهد آثار درخشانی در این حوزه باشیم .

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پایشگر ،داوود فتحعلی بیگی دبیر نوزدهمین جشنواره تئاتر آیینی و سنتی در گفت و گو با پایشگر ، ضمن اعلام این مطلب ، گفت:متاسفانه  بزرگترین معضل کسانی که در زمینه تئاتر آیینی و سنتی فعالیت می کنند، نبود مکان است  چون باید مکانی باشد که بتوانیم برای پژوهش، آموزش و حتی اجرا دور هم جمع شویم.

وی در خصوص آثار این دوره از جشنواره گفت: آثار این دوره از جشنواره متفاوت است و همه نوع هنرمندی داریم از کسی که تازه برای اولین بار به روی صحنه می رود تا فردی که  بیش از 30 سال است که نمایش اجرا می کند واین طبیعت کار ماست. هم باید به کسانی که تازه کار هستند میدان بدهیم و هم از وجود کسانی که سابقه دارند استفاده کنیم چون مدرسه و دانشگاه برای آموزش وجود ندارد. به همین علت خیلی ها دوست دارند کار کنند  اما خام دست هستند و هنوز آن طور که باید و شاید کارشان پخته نشده وبعضی ها هم در اثر تمرین ،ممارست وتجربه طولانی در کار ،تجربه ای به دست آوردند وآثارشان هم قابل تامل است.

فتحعلی بیگی در مورد کیفیت کارها و استفاده از متون ادبی در این دوره از جشنواره ، گفت :آثار متفاوتی در جشنواره وجود دارد.همه آثار برگزفته از متون ادبی و قصه های کهن نیستند  و برخی از آثار هم به روز شده  و برگرفته از قصه ها و نمایش های خارجی هستند.در این دوره از جشنواره حتی می بینیم که نمایشنامه “بازرس ” اثر گوگول ،برای جشنواره امروزی  شده  ودر قالب سیاه بازی اجرا خواهد شد .درواقع برخی از نمایش ها ریشه تاریخی دارد و برخی اجتماعی.

فتحعلی بیگی در مورد اینکه چقدر جوانان نسبت به اجرای نمایش های آیینی علاقه نشان می دهند ،گفت : در دانشگاه‌ها این روش ها را آموزش نمی دهند .حتی برای برخی از گروه های جشنواره سخت است که نمایش را روی تخته حوض اجرا کنند .از وقتی تماشاخانه ها جعبه ای شده ، برای کسانی که نمایش آن ها تخت حوضی است ، سخت است که روی تخت حوض اجرا کنند و می گویند نمی توانم روی تخت حوض نمایش اجرا کنیم .تماشاخانه ها جعبه ای شده و خیلی از قرارها و قاعده ها از بین رفته است .حالا بعد از صد سال از اینکه نمایش خارجی وارد تئاتر ایران شده و نمایش ایرانی را تحت تاثیر قرار داده باید برگردیم و به گذشته مراجعه کنیم.

وی در پایان گفت:در حال حاضر کسانی که با عشق و علاقه تئاتر کار می کنند ،چراغ تئاتر را روشن نگاه داشته اند.