پایشگر-این روز ها صفحه شخصی عبدالله اسکندری گریمور پیشکسوت سینما و تلویزیون صفحه نوستالژیک و خاطره انگیزی شده صفحه ای که هر چند وقت یک بار با عکس گریم های خاطره ساز استاد به روز شده و مخاطبان را به روز های طلایی سینمای دهه ۶٠ می برد.

به گزارش پایشگر ،بعد از عکس هایی از محمود بصیری در دستفروش و البته اکبر عبدی در آدم برفی، روز گذشته عبدالله اسکندری عکسی از گریم فریماه فرجامی برای فیلم نرگس را که مربوط به ۲۷ سال پیش است، منتشر کرد.

فیلمی از رخشان بنی اعتماد که یک بار دیگر حسرت و دریغ سینمادوستان را موجب می شود که سینمای ایران چه آسان و زود بازیگری مثل فریماه فرجامی را از دست داد.

فریماه فرجامی را بیماری از سینمای ایران دور کرد. آخرین بار که او را در قاب تلویزیون در برنامه هفت فریدون جیرانی دیدیم، وضع جسمی این بازیگر چنان بد بود که خیلی ها فریدون خان را مورد انتقاد قرار دادند که چرا با نشان دادن فریماه فرجامی در آن وضع بیمار خاطرات چند نسل از سینمادوستان را خراب کرده.

فرجامی البته این روز ها حال بهتری دارد و می گوید که آماده است دور جدیدی از فعالیت هایش را آغاز کند، البته به شرطی که فیلمسازان و تهیه کنندگان نیز به او اعتماد کرده و حال بد او را در سال های اخیر فراموش کنند.

فریماه فرجامی وقتی از روز های دوری از سینما حرف می زند، صدایش حسرت آشکاری دارد. به هرحال همان گونه که خودش هم می گوید «عمری را در سینما گذرانده». البته به تاکید می گوید که تنها دلیل دور ماندنش از سینما بیماری و مشکل جسمی نبوده و کیفیت فیلم ها هم دخیل بودند: اتفاقا دور از فضا هم نبودم و پیشنهادات زیادی می شد، اما برای من که مادر را بازی کرده بودم یا سرب و خط قرمز و نرگس را چنان پیشنهاد هایی جذاب نبودند.

فریماه فرجامی در صحبت از سال های دوری غم آشکاری دارد: به هرحال سال های سال در سینما کار کرده بودم، اما در روز هایی که نبودم کسی بهم سر نزد، حتی بازیگران نسل خودمان هم فراموشم کردند. در این بین فقط چند نفر بودند که لطف داشتند، مثلا لیلا حاتمی عزیزم که حتی سیمرغ بلورینش را هم بهم هدیه داد.

فریماه فرجامی البته تنها بازیگری نیست که در سینمای ایران به یک باره محو شد. آن هایی که سینمای اوایل دهه هفتاد را یادشان است بی شک مهشید افشارزاده را به یاد دارند که در آن سال های بی ستاره تنها رقیب افسانه بایگان بود. بازیگری که در همان نخستین کارش بایسیکل ران کاندیدای سیمرغ بلورین شد و بعدتر با بچه های طلاق، افسانه آه، یاران، بلوف و بی شمار فیلم دیگر خود را جزو معدود ستارگان زن سینمای ایران تثبیت کرد.

او نیز از ابتدای دهه ٨٠به یک باره ناپدید شد و در ٢٠سال اخیر تنها در نقش کوتاهی در عیار ١۴ پرویز شهبازی او را دیده ایم. افشارزاده دوری خود از سینما را به دلیل تغییر سینما می داند: در دوره ای که به عنوان بازیگر کار می کردم، بیشتر فیلم های خانوادگی تولید می شد، ولی ناگهان از دهه ٧٠ فیلم ها جوانانه شدند.

البته این تنها دلیل نبود و شرایط ناسالم حرفه ای هم دخیل بود، مثل حسادت ها و زیرآب زنی ها و رقابت های ناسالم. بالاخره این مسائل دامن گیر شد و وضعیت را دشوار کرد.

دهه ۶٠ و ٧٠ پر است از بازیگران شناخته شده و مستعدی که ناگهان ناپدید شده و به کنجی می روند. نمونه زیاد است. مرجانه گلچین را که یادتان نرفته؟ بازیگر محبوب فیلم هایی، چون بی قرار، عروسی خون، مجازات، ضربه طوفان یا چشمهایم برای تو؛ که بعد از بازی در متهم برای ١۵ سال از جلوی چشم ها دور شد و در بازگشت نیز نشانی از آن بازیگر سابق نداشت و در ژانری دیگر و با نقش هایی دیگر آمده بود.

مهناز اسلامی را چه؟ بازیگر دشمن، ویرانگر، سربلند، مرضیه، آخرین خون، گل ها و گلوله ها و اتوبوس که همسر شعبان علی اسلامی تهیه کننده بود و ناگهان از سینما محو شد. مهناز افضلی نیز چنین سرنوشتی داشت و بعد از فیلم هایی، چون بازی، عشق شیشه ای، آن سوی آینه، طوفان شن، اشک و لبخند و سوءظن از سال ٨۴ به این سو دیده نشد.

گلچهره سجادیه اگرچه حکایتی دیگر دارد و هیچ گاه مثل نمونه های گذشته ناپدید نشده و کج دارومریز در سینما فعالیت کرده، اما او نیز هیچ گاه دوران اوجش در دهه۶٠ و ٧٠ را تکرار نکرده. سال هایی که با گروهبان، دندان مار، ردپای گرگ، ایستگاه و… در سینما برای خود ابهتی داشت، اما بعد نشانی از این جایگاه نماند، با این حال سجادیه هنوز هم در سینما و تلویزیون فعالیت می کند.

پردیس افکاری هم نمونه دیگری است. بازیگر ضربه آخر، پرواز را به خاطر بسپار، برخورد، دخترک کنار مرداب و گزل که از سال ٧۴ تا ٨٨ ناپدید شد، بعد در همان سال در قلاده های طلا بازی کرد و بعد هم که ایران را به مقصد ترکیه ترک کرد.

زیبا نادری بازیگر می خواهم زنده بمانم، عشق طاهر و سفر به خیر، لیلا بوشهری بازیگر شاهرگ و جهنم سبز، و البته خیلی های دیگر که به نظر می آمد حضوری طولانی در سینما خواهند داشت، اما این اتفاق نیفتاد، می توانند فهرست بی رحمی های سینما را ادامه دهند.