بورس در برهوت اعتماد؛ جایی که پول می‌بارد، اما بازار جان نمی‌گیرد/ تنها سیاستِ عاقلانه می‌تواند این سقوط بی‌پایان را متوقف کند

اخبار بورس پایشگر– بورس ایران این روزها نه از کمبود پول، که از وفور تردید و بی‌اعتمادی رنج می‌برد. سقوط پیاپی شاخص‌ها نشان می‌دهد که تزریق منابع مالی، بدون اصلاح ریشه‌های سیاسی و اقتصادی، تنها مُسکن درد مزمن بازار است.

آیا وقت آن نرسیده که سیاست، دست از سر بازار بردارد و ثبات، به جای وعده، به واقعیت تبدیل شود؟

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری پایشگر، در روزهایی که شاخص کل بورس تهران با شتابی نگران‌کننده فرومی‌ریزد و صف‌های فروش پایانی ندارد، مسئله دیگر نه صرفاً یک بحران مالی، که تجسم عینی بی‌اعتمادی عمومی به آینده اقتصاد است.

نوسانات پی‌درپی، اصلاح‌های فرسایشی و سرکوب نقدشوندگی، همگی صدای خاموش سرمایه‌گذاران خسته‌ای‌ست که از «ثبات وعده داده‌شده» فقط ریزش دیده‌اند.

بازار سرمایه، آینه تمام‌نمایی از التهابات کلان سیاسی–اقتصادی است و اکنون، تصویر درون این آینه بیش از همیشه تیره‌گون و شکننده به نظر می‌رسد.

تزریق پول؛ درمانی موقتی برای زخمی که ریشه در سیاست دارد

دولت و نهادهای ناظر همچون سازمان بورس با اهرم‌هایی چون تزریق نقدینگی، بازارگردانی و حتی تعلیق نمادها، تلاش کرده‌اند چتر حمایتی بر فراز بازار بگسترند؛ اما سقوط دیروز ثابت کرد که پول، درمان درد عمیق بی‌اعتمادی نیست.

سرمایه‌گذار نه به امید شاخص، که با دل‌نگرانی از بی‌ثباتی سیاست‌گذاری و ناهمخوانی تصمیمات کلان، پا پس می‌کشد.
حمایت واقعی، نه در شاخص‌سازی مصنوعی، که در بازگرداندن منطق و آرامش به سیاست خارجی، ثبات نرخ ارز، و کاهش تنش‌های داخلی‌ست.

بورس ایران، گروگان تصمیمات غیربورسی است

تا زمانی که بازار سرمایه با تصمیمات خلق‌الساعه در حوزه‌های مالیاتی، صادراتی، قیمت‌گذاری و حتی امنیتی مواجه باشد، نمی‌توان از آن انتظار رشد پایدار داشت.

نگاه صرفاً بودجه‌محور دولت به بازار سهام، در کنار ناهمخوانی تصمیمات تیم اقتصادی، باعث شده سرمایه‌گذاران به‌جای تحلیل بنیادی، نگران تیتر فردای روزنامه‌ها باشند.

بورس به زبان بی‌زبانی فریاد می‌زند: “آرامش سیاسی و افق روشن اقتصادی را به من بازگردانید، تا خودم مسیر رشد را پیدا کنم.”

راه نجات، سیاست اصولی و اعتمادسازی است

بازار سرمایه برای برخاستن از خاکستر روزهای سرخ، بیش از هر چیز نیازمند تغییر پارادایم است.
پارادایمی که اقتصاد را در اولویت سیاست قرار دهد و با تصمیمات سنجیده و غیرشعاری، به بازیگران بازار امید واقعی ببخشد.
اگر سیاست، سایه سنگین خود را از سر بازار بردارد و اعتماد، دوباره در رگ‌های این نهاد جریان یابد، دیگر نیازی به حمایت مصنوعی نیست.

در غیر این صورت، هر صعودی مقطعی‌ست و هر آرامشی، توفانی در پیش دارد.