
در سایه بیتدبیری، صلح میخواهد سخن بگوید و جنگ فریاد میزند
اخبار سیاسی پایشگر– در حالیکه مردم زیر بار تورم، ناامنی روانی و دغدغه معیشت نفس میکشند، برخی از چهره های نظامی سابق هنوز در سودای “میدان” و درگیریهای نظامیاند.
اظهاراتی که به جای آرامش، بوی بحران میدهد و آب به آسیاب دشمن میریزد.
آیا وقت آن نرسیده که به جای طبل جنگ، آوای گفتوگو طنینانداز شود؟ دیپلماسی نه گزینه آخر، بلکه نخستین راه یک ملت خردمند است.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری پایشگر، در فضای ملتهب و بحرانی کنونی که مردم با مشکلات معیشتی، فشارهای اقتصادی و ناامنیهای روانی دست و پنجه نرم میکنند، انتظار از مسئولان ارشد کشور آن است که با کلامی خردمندانه و رفتاری مدبرانه، تسکینی بر زخمهای جامعه باشند، نه آنکه با اظهارات تند و غیرواقعبینانه، نمک بر این زخمها بپاشند.
سخن گفتن از تعیین “زمان درگیری بعدی” آن هم در چنین شرایطی، نه تنها نشانی از اقتدار نیست، بلکه بیتوجهی به خواست عمومی برای آرامش، ثبات و حل مسائل از طریق گفتوگو و تعامل سازنده با جهان است.
اصرار بر تقدم “میدان بر دیپلماسی”، بازتاب نوعی نگاه امنیتمحور است که طی سالیان اخیر هزینههای سنگینی را بر کشور تحمیل کرده است.
این گفتمان که میدان را بهعنوان پیشنیاز دیپلماسی معرفی میکند، در عمل راه هرگونه مصالحه، مذاکره و تأمین منافع ملی از مسیر عقلانی را مسدود میسازد.
فراموش نکنیم که هر بار که میدان به جای گفتگو نشست، سایه جنگ، تحریم و ناامنی گستردهتر شد و فرصتهای پیشرفت از مردم دریغ گشت.
افزون بر این، مقایسه شرایط سوریه یا لبنان با ایران، نادیده گرفتن تفاوتهای عمیق تاریخی، اجتماعی و سیاسی میان این جوامع است.
نسخهپیچی بر اساس تجربههای شکستخورده منطقه، نه تنها به سود ایران نیست بلکه بازی در زمین دشمنان است.
دشمنی که چشم انتظار همین لحظات بیتدبیری است تا با بزرگنمایی آن، چهرهای خشن و غیرمنطقی از ایران در افکار عمومی جهان ترسیم کند.
در پایان باید گفت، مسئولان در تراز جمهوری اسلامی باید زبان مردم را بدانند، که این روزها بیش از هر زمان دیگر6ی خواهان ثبات، رفاه و بازگشت به مدار عقلانیتاند.
دیپلماسی نه نشانه ضعف، که هنر حکمرانی است.
و تاریخ نیز گواهی داده که دوام و اقتدار ملتها، نه در هیاهوی میدان، که در اتاقهای مذاکرهای شکل میگیرد که بر پایه منافع ملی و احترام متقابل بنا شدهاند.