ورود کرونا باعث تغییرات زیادی در زندگی ما  شده است. دوستان و آشنایان زیادی رابه خاطر کرونا از دست داده ایم .پرجنب و جوش ترین آدم ها هم از ترس جان، خانه نشین شده اند.بگذریم از آن عده  که در انتظار تعطیلات غیر مترقبه هستند تا بار سفر به شمال و شهرستان هایشان  ببندند؛که بایداز همین دوستان و آشنایان بی ملاحظه گذشت چرا که  آن ها  باعث می شوند تا بیش از خانه نشین کردن بسیاری دیگر ،دلخوشی های کوچک و بزرگ هم از ما گرفته شود.

کرونا دلخوشی های زیادی را از ما گرفته ؛سینما یکی از این دلخوشی ها بود.اگر چه در خانه و به همراه خانواده سعی می کنیم ، جبران مافات کنیم اما مگر پای تلویزیون نشستن و فیلم دیدن را می توان با تماشای فیلم، روی پرده سینما مقایسه کرد؟در خانه هر چقدر هم که راحت باشی،لذت  تماشای فیلم روی پرده نقره ای ،چیز دیگری است اما آنچه در این شرایط مهم است،جان تک تک ماست.

این دلتنگی ها وقتی روز ،روز سینماست،بیشتر می شود.دلتنگی برای سقف بلند سالن سینما،دلتنگی برای تماشاگرانی که با خوردن تنقلات اعصابت را خرد می کنند،دلتنگی برای کسانی که وسط فیلم بلند می شوند و در سالن راه می روند،دلتنگی برای لحظاتی که با دقت فیلم را دنبال می کنی و یکی در اطرافت بلند صحبت می کند و  کلاف فیلم از دستت خارج می شود .دلتنگی با دوستانی که با هم به سینما می رفتی.دلتنگی برای سینما،سینمایی که دیوارش از دیوارهای دیگر کوتاهتر است. دلتنگی برای فیلم های خوب ، دلتنگی برای فیلم های بد. دلتنگی برای سینما عصر جدید،سینما صحرا ،قدس ، فلسطین و آزادی و پردیس ملت  که در عین خوب بودن دوستش نداری.دلتنگی برای تماشای فیلم در برج میلاد و روزهای پر هیاهوی جشنواره .

دلم خیلی گرفته،دلم دلتنگ هنرمندانی است که کرونا از ما گرفته است و برای دوباره با هم بودن و دوباره سینما را سرپا کردن باید از خودمان محافظت و مراقبت کنیم و از خواسته هایمان بگذریم تا دلخوشی هایمان دوباره برگردد.دلخوشی هایی از جنس آرزو…