دولتی که راهبرد ندارد…

گروه یادداشت و تحلیل پایشگر– حامد صاحبی، بیش از 130 روز از پیروزی ابراهیم رئیسی در سیزدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری و بیش از ۱۰۰ روز از آغاز به کار رسمی او به عنوان هشتمین رئیس‌جمهوری اسلامی ایران می‌گذرد، آیا عملکرد او و دولت سیزدهم با موفقیت همراه بوده است؟

این پرسش در این مقطع زمانی ممکن است تحلیلگران را در تله قضاوت زودهنگام گرفتار کند اما به تجربه می‌دانیم دولتی که قرار است ماموریت بزرگی را به سرانجام برساند، قطعاً در 100 روز اول، مقدمات کارش را فراهم می‌کند.

نشان به این نشان که هفت رئیس‌جمهوری پیش از ابراهیم رئیسی، در همان روزهای نخست یا دست‌کم در 100 روز اول، از مهم‌ترین راهبردهای دولت خود رونمایی کرده‌اند اما دولت آقای رئیسی تا امروز به صورت روشن نگفته چه سودایی در سر دارد و چه راهبردی برای اداره کشور طراحی کرده است. آقای رئیسی در این مدت خیلی از مشکلات را از نزدیک دیده و به طور مستقیم در جریان مسایل قرار گرفته اما قطعا این کافی نیست چون انتظار جامعه این است که دولت برای حل و فصل انبوه مشکلات کشور به درستی سیاستگذاری کند.

مرور تجربه دولت‌های قبل نشان می‌دهد هر رئیس‌جمهوری که انتخاب شده، از مهم‌ترین برنامه‌های خود در سه ماه اول دولت اول خود رونمایی کرده و مهم‌ترین فعالیت و تحرک خود را در دو سال اول انجام داده است.
به‌طور مثال حسن روحانی در رقابت‌های انتخاباتی سال ۱۳۹۲، دستیابی به توافق هسته‌ای و کاهش تورم را راهبرد اصلی خود قرار داد و در ۱۰۰ روز اول حضور در دولت تلاش کرد از همه امکانات قوه مجریه برای دستیابی به این دو راهبرد بهره ببرد. هرچند این دو راهبرد در 100 روز به نتیجه نرسید اما مردم متوجه بودند که همه امکانات و جهت‌گیری‌های دولت برای تحقق این اهداف بسیج شده است و به همین دلیل، انتظارات آنها حول این دو مساله شکل گرفت.
دو سال بعد هم روابط ایران با جامعه بین‌المللی بهبود پیدا کرد و هم تورم به میزان زیادی کاهش یافت.

اما دولت ابراهیم رئیسی که بیش از ۱۰۰ روز است سکان اداره کشور را در دست دارد هنوز اعلام نکرده راهبرد اصلی‌اش برای اداره کشور چیست و به نظر می‌رسد این دولت مقهور تعدد مسائل شده و هنوز نتوانسته تصمیم بزرگ را بگیرد که کار را از کجا آغاز کند. البته ابراهیم رئیسی در 100 روز گذشته ده‌ها دستور برای اصلاح امور صادر کرده است که به‌طور قطع همه آنها مهم هستند اما پرسش اصلی این است که ماموریت بزرگ دولت سیزدهم چیست؟ آیا بدون داشتن راهبرد، اداره کشور امکان‌پذیر است؟