رتبه‌بندی معلمان، نیازمند تغییر

اخبار اجتماعی پایشگر- قرار بود که معلمان براساس تلاش و کوشش علمی که به عمل می‌آورند از مزایای رتبه‌بندی بهره‌مند شوند و تفاوت‌ها به چشم‌ آید اما این اتفاق نیفتاد.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پایشگر، سال گذشته لایحه رتبه‌بندی معلمان بعد از کش و قوس‌های فراوان تصویب و اجرا شد. آیا رتبه‌بندی معلمان، سطح علمی معلمان را افزایش دهد و رقابت علمی را تقویت می‌کند؟ به نظر می‌رسد که روح اصلی رتبه‌بندی به فراموشی سپرده شده است و نمی‌تواند معلمان را براساس میزان توانایی‌های علمی و پژوهشی آنها طبقه‌بندی کند. با بخش دوم گفت‌وگوی گسترش‌نیوز با مدرس دانشگاه و دانشیار پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش همراه باشید.

معلمی باید تمام‌وقت باشد

حیدر تورانی در بخش آغازین این بخش از سخنان خود اظهارکرد: معلم باید به صورت تمام وقت در اختیار مدرسه باشد. منظور من این نیست که معلم باید به صورت تمام وقت تدریس کند. او می‌تواند ۲۴ ساعت در هفته تدریس کند اما بعد از آن باید در مدرسه حضور داشته باشد و به عنوان مثال باخانواده‌های دانش‌آموزان تعامل داشته باشد. باید وضعیت مدارس هم مثل دانشگاه‌ها شود. استاد دانشگاه به صورت تمام وقت تدریس نمی‌کند اما همیشه در دانشگاه حضور دارد؛ به سوالات دانشجویان پاسخ می‌دهد و با آنها تعامل دارد و کار پژوهشی انجام می‌دهد. در بسیاری از کشورهای پیشرفته معلم به صورت تمام وقت در مدرسه حضور دارد اما به لحاظ مادی تامین می‌شود. متاسفانه معلمان ما به لحاظ مادی تحت فشار هستند و از این مدرسه به آن مدرسه می‌روند که بتوانند معیشت خود و خانواده خود را تامین کنند. کار به جایی رسیده که دایر کردن یک شورای معلمان برای مدارس دشوار شده چون به ندرت پیش می‌آید که همه معلمان در مدرسه حضور داشته باشند.

فلسفه رتبه‌بندی گم شد

وی در ادامه به موضوع رتبه‌بندی معلمان پرداخت و گفت: هدف و فلسفه رتبه‌بندی معلمان این بود که از رکود علمی معلمان جلوگیری شود و معلمان به لحاظ علمی همیشه در حال رشد و پیشرفت باشند. هدف آن بود که میزان مطالعه معلمان بیشتر شود، مقاله بنویسند و فعالیت پژوهشی داشته باشند اما این فلسفه گم شد. قرار بود که معلمان براساس تلاش و کوشش علمی که به عمل می‌آورند از مزایای رتبه‌بندی بهره‌مند شوند و تفاوت‌ها به چشم آید. قرار بود که انگیزه و رقابت علمی میان معلمان بیشتر شود ولی الان همه حق خود می‌دانند که به طور یکسان از این مزایا برخوردار شوند. در اینجا هم باید وضعیت دانشگاه را الگو قرار داد. در دانشگاه هم ترفیع گرفتن برساس یکسری معیارهای علمی و پژوهشی انجام می‌شود و همه استادان به یکسان ترفیع نمی‌گیرند. ممکن است فلان استاد در عرض ۳ سال هیچ ترفیعی نگیرد و در نهایت عذرش هم خواسته شود. متاسفانه این فلسفه والا به فراموشی سپرده شد و رتبه‌بندی به کمک مالی به معلمان تقلیل یافت.