روابط عمومی نهاد ناظر به جای پاسخگویی، خیال فرماندهی میدان را دارد

یادداشت و تحلیل پایشگر– در روزهایی که بیمه باید مظهر آرامش و اعتماد باشد، روابط‌عمومی نهاد ناظر، ترجیح داده با قلمی تند، رسانه‌ها را مقصر جلوه دهد.

به‌جای پاسخ به پرسش‌های افکار عمومی، منتقدان را «انگل» نامیده و از پذیرش خطا سر باز زده است.
اما پرسش ساده‌ای در ذهن می‌ماند: نهادی که خود را بیمه‌کننده‌ اعتماد مردم می‌داند، چرا از نقد تا این اندازه می‌ترسد؟

بیمه، در ذات خود، هنرِ تقسیمِ خطر است؛ نه پنهان کردنِ خطا.
اما گویا روابط‌عمومی نهاد ناظر در این صنعت، به‌جای تمرکز بر ترمیم دیوار ترک‌خورده اعتماد عمومی، آستین بالا زده تا آینه را بشکند.
در حالی‌که قانون‌گذار برای بیمه مرکزی نقشی شفاف و بی‌بدیل در نظارت و هدایت صنعت بیمه تعیین کرده، نگارش متنی که رسانه‌ها را به «انگل» تشبیه می‌کند، نه نشانه اقتدار که نشانه استیصال در برابر نقد است.
روابط‌عمومی‌ای که باید دماسنج سلامت سازمان باشد، اگر در تبِ انتقاد، خود دچار توهم تب‌بر بودن شود، نتیجه‌اش چیزی جز سردیِ ارتباط نخواهد بود.
مشکل، نه در قلم رسانه‌هاست و نه در ذات صنعت بیمه.
مشکل در جایی است که روابط‌عمومی به جای پاسخگویی، به خیال فرماندهی میدان می‌افتد.
نقد رسانه‌ای، اگر تلخ است، از جنس دارویی است که برای درمان تجویز می‌شود، نه سمی که باید با آن جنگید.
روابط‌عمومی توانمند، نقد را تهدید نمی‌بیند بلکه ابزار پالایش می‌داند. در جهانی که هر شرکت بیمه‌گر کوچک‌ترین خطایش را با شفافیت اعلام می‌کند، پنهان شدن پشت واژه‌هایی چون «انگل» بیشتر شبیه بیمه‌نامه‌ای است که فقط در دنیای خیال معتبر است.
ای کاش دوستانِ روابط‌عمومی، به‌جای تاسیس «شعبه دوم» در دنیای توهم و استعاره، دفتری در میدانِ گفت‌وگو باز می‌کردند، جایی که رسانه نه دشمن که شریک اصلاح دیده می‌شود.
بیمه، اگر می‌خواهد مردمی بماند، باید اعتماد را بیمه کند؛ و اعتماد، تنها کالایی است که با «پوزش»، تمدید می‌شود، نه با «تهمت».