سوء استفاده از قدرت

گروه یادداشت و تحلیل سیاسی پایشگر: حسین سلاح ورزی- این روزها، دولتمردان و سیاستگذاران در ایران علاقه عجیبی به استفاده از اصطلاح و رویکرد «سوت زنی» (whistle blowing) برای مبارزه با فساد پیدا کرده اند.

اگر بپذیریم، فساد نوعی سو استفاده پنهان از قدرت، برای دور زدن و نادیده گرفتن قانون و کسب امتیازات بی قاعده و غیرمنصفانه است؛ مکانیزم سوت زنی، در واقع یک رویکرد مشارکتی فراگیر، برای روشن کردن تمام گوشه های تاریک نظام خدمات بروکراتیک و حکمرانی است؛ تا مجالی برای سواستفاده از قدرت در سایه پنهانکاری و کسب امتیازات غیرقانونی و غیرمنصفانه باقی نماند.

اصل سواستفاده از قدرت برای نقض حاکمیت قانون و توزیع امتیازات غیرمنصفانه در کشور ما، به هیچ عنوان پنهان نیست که نیاز به سوت زن داشته باشد. در واقع این رویه ها، چنان آشکار و علنی است؛ که برای دیدن آن فقط کافی است کور نباشی. طبیعتا اگر هم کور باشی، دیگر کاری از دست سوت و سوت زن ساخته نیست.

وضع مقررات و محدودیتها و تعریف مجوزهای تازه، بدون هیچگونه پاسخگویی در مورد منطق اقتصادی این تصمیمات و بدون هیچگونه سنجش روشمند از نحوه اثرگذاری این سیاستهای محدود کننده بر نظام اقتصادی کشور، روزانه، حقوق اقتصادی پایه فعالان بخش خصوصی و سایر شهروندان را نقض می کند.

در عرصه پاسخگویی نیز که جز کلی گویی و شعار و بیان آمال، بجای طرح منطق و استدلال و فکت علمی، و صدالبته ریشخند و استهزای دانشمندان و صاحبنظران دلسوز، که سبب بدبینی و دلسردی عقلای جامعه می شود.

مبارزه با فساد در ایران، چشم بینا برای شناسایی گلوگاه های حکمرانی ناکارآمد و ذهن هشیار و اراده نیرومند برای ایجاد گشایش در تگنای این گلوگاه ها می طلبد؛ نه سوت و سوت زن.