صلح را زنده نگه داریم؛ تندروی، زخمی تازه بر دلِ وطن

یادداشت و تحلیل پایشگر– در روزگاری که مردم تشنه آرامش‌اند و زخم جنگ هنوز التیام نیافته، صدای تندروها چون خنجری بر پیکر وحدت ملی فرود می‌آید.

در حالی‌که کشور بیش از هر زمان به انسجام نیاز دارد، برخی با تکرار شعارهای افراطی، صلح را به حاشیه می‌رانند.
اگر عقلانیت به میدان بازنگردد، فردای پس از جنگ، خطرناک‌تر از خودِ جنگ خواهد بود.

در زمانه‌ای که زخم‌های جنگ هنوز تازه است، صلح باید پاسداری شود.
کشوری که از آتش جنگ با قامتی افراشته عبور کرده، بیش از هر زمان دیگر نیازمند مرهم است، نه مجادله.
اکنون که ملت، با تحمل رنج‌ها و فداکاری‌ها به یک نقطه طلایی از انسجام رسیده، هر ندای اختلاف‌افکنانه‌، خنجری است بر پیکر آرامش جمعی.
صلح، تنها در میدان‌های نظامی به‌دست نمی‌آید؛ باید آن را در میدان ذهن و زبان نیز حفظ کرد.
کسانی که پس از پایان جنگ، همچنان بر طبل تفرقه و تندروی می‌کوبند، در حقیقت دیواری در برابر همدلی مردم می‌سازند.

🔹 تندروی، چهره‌ خشن افراط است که آینده را می‌سوزاند

افراط‌گرایی، هرچند گاه در پوشش دلسوزی یا اعتقاد ظاهر می‌شود، اما در واقع، ریشه در بی‌اعتنایی به مصالح ملی دارد.
امروز، تندروهایی که با اظهارات آتش‌افروزانه یا تصمیم‌های نسنجیده آرامش جامعه را تهدید می‌کنند، همان‌هایی هستند که نه در جبهه صلح جنگیده‌اند، و نه معنای وحدت ملی را درک کرده‌اند.
باید دانست که در کشاکش بازسازی پس از جنگ، هر سخن بی‌محابا، سرمایه‌ اجتماعی را می‌فرساید و اعتماد عمومی را از بین می‌برد.

🔹 نهادهای قانونی باید بیدار و هوشیار عمل کنند

مقابله با تندروی، نه از مسیر سانسور، که از دل گفت‌وگو، قانون‌گرایی و مسئولیت‌پذیری می‌گذرد.
نهادهای ناظر باید به‌جای سکوت در برابر تندروها، با صراحت از مرزهای اخلاق، قانون و وحدت ملی پاسداری کنند.
در کنار آن، رسانه‌ها، روحانیون معتدل و چهره‌های ملی باید با زبان عقل و ادب، افکار عمومی را در مسیر اعتدال و آرامش هدایت کنند.
جامعه‌ای که خسته از هیاهو و زخم جنگ است، تشنه‌ی صدای خردمندی و تدبیر است.

🔹 صلح را باید ساخت؛ هر روز، هر ساعت، با واژه و رفتار و سیاست

صلح، فقط یک نقطه در پایان جنگ نیست؛ مسیری است طولانی و حساس که نیازمند مراقبت دائم است.
امروز، بیش از هر زمان، به وحدت در صداها، عقلانیت در تصمیم‌ها و مدارا در مواجهه با دیگران نیازمندیم.
صدای تندروها را تنها زمانی می‌توان خاموش کرد که جامعه، به‌جای ترس، به گفت‌وگو پناه ببرد؛ و به‌جای انتقام، به ساختن آینده بیندیشد.
این رسالت، نه فقط بر دوش سیاست‌مداران، بلکه بر دوش ما، مردم، رسانه‌ها و فرهیختگان است.