قرار نیست همه ،هم سلیقه باشند

یادداشت فرهنگی هنری پایشگر -اکرم محمدی-قصه پرغصه  توقیف فیلم ها ،مربوط به امروز نیست ،سال‌های سال است که این داستان، تکرار می شود اما بالاخره روزی از راه می رسد و فیلمی را که مسئول امروز مستحق توقیف دانسته ، رفع توقیف می کند و در نهایت یک فیلم سوخته و تاریخ مصرف گذشته ، اکران می شود.

وقتی پای حرف سینماگران می نشینی  به اتفاق ، سینمای ایران را سینمایی نجیب توصیف می کنند که البته این گفته به حق است  اما زمانی که فیلمی با نظارت مسئولان تولید می شودو به مذاق برخی خوش نمی‌آید، به راحتی تلاش و زحمات جمعی  نادیده گرفته می شود و در چنین مواردی متاسفانه مسئولان هم  به امضا  و نظر همقطاران خود توجه نمی کنند .البته چنانکه قبلا اشاره شد، همیشه همین طور بوده به یاد می آورم زمانی که فیلم “آدم برفی” اکران شد عده ای تاب نیاوردند و به  سینما استقلال حمله کردند و زنی باردار که از تماشاگران این فیلم بود در جریان این حمله فرزندش را از دست داد.

اگرچه  چند سال بعد این فیلم در سینما اکران شد و همان زمان عنوان پرفروش‌ترین فیلم را از آن خود کرد اما چرا باید چنین اتفاقی بیفتد تا فیلمی اکران یا پرفروش شود و یا این که اکبر عبدی چند فیلم بعد از آن در نقش یک زن بازی کرد و هیچ اتفاقی هم نیفتاد.داستان دلواپسان، کم طاقتان و نگرانی هایشان پایانی ندارد اما هر روزبهانه ای  بابت این نگرانی وجود دارد ومهمتر از همه این که بالاخره یک روز باید این مسئله پایان داد،چرا که دل نگرانی های برخی هیچ وقت تمام شدنی نیست. زمانی فیلم های ایرانی در جشنواره های جهانی در جایزه گرفتن یکه تاز بودند وهمان معترضان همیشگی، می گفتند این انتخاب ها هدفمند است به فیلم هایی که نشان از فقر و سیاهی دارد جایزه می دهد در ادامه باز هم برای فیلم هایی که در  جشنواره های جهانی کمتر دیده شدند و جایزه نگرفتند حرف و حدیث بود که چرا به فیلم‌های ایرانی جایزه نمی‌دهند .فیلم ها پر فروش می‌شوند عده‌ای گله دارند ، فیلم ها نمی فروشند ، باز هم عده ای گله مند هستند . واقعیت این است که این سینما نمی تواند همه را در آنِ واحد از خود راضی نگه دارد در واقع کمتر اتفاق افتاده که همه در مورد یک فیلم اتفاق نظر داشته باشند، البته  فلسفه سینما هم همین است و قرار نیست که همه ،هم سلیقه باشند.

به تعداد آدم ها سلیقه و عقیده وجود دارد که می تواند یک فیلم را محبوب یا منفور کند فیلم های توقیفی در سینمای ایران هم تعدادشان کم نبوده و در با ژانرهای  متفاوت  مُهرِ توقیف برآن ها زده شده است .از فیلم “مارمولک”و” رستاخیز” گرفته تا “به رنگ ارغوان” و “عصبانی نیستم”و”خانه پدری “اما بالاخره یک روز باید به همه این خواسته ها و خواستن ها پایان داد.نظر مسئولان و متولیان امور فرهنگی و در راس آنها رئیس سازمان سینمایی باید فصل‌الخطاب باشد.

پذیرش واقعیت سخت است اما تا واقعیت های تلخ و سخت را نپذیریم نمی‌توانیم به  انقلابِ فرهنگی دست پیدا کنیم هنرمندان با نگاه تیزبین خود به نوعی آینه تمام نمایی جامعه هستند که گاهی تلخی ها را هم یادآوری می کنند .ضمن این که همه سینما ،فیلم های کمدی فانتزی نیست سینما گونه های دیگری هم دارد و باید بپذیریم حتی صحنه های خشن آن را و به همین دلیل است که برای تماشاگران ،محدودیت سنی قائل می شوند.