سالی که نکوست از بهارش پیداست
مسوولان محترم! سیل‌زدگان را دریابید

گروه یادداشت و تحلیل پایشگر: رها دربند-
سالی که نکوست از بهارش پیداست. این ضرب‌المثل همواره ورد زبان ما ایرانیان بوده و هست. حالا مصداق این ضرب‌المثل وضعیت امروز شهرهای مختلف کشورمان است.

متاسفانه بهار ۹۸ در ایران با مصیبت و رنج و بدبختی برای بسیاری از خانواده‌هایی که گرفتار سیل و خشم طبیعت شدند، آغاز شد،اما همانطور که انتظار می‌رفت متاسفانه مدیریت بحران و کمک‌رسانی به سیل زدگان بسیار ضعیف بود و نتوانست انتظارات خانواده‌های گرفتار در سیلاب را برآورده سازد.
طبق آمار ارائه شده بیش از ۳۵ هزار میلیارد تومان خسارت ناشی از سیل اخیر به اقتصاد کشور وارد شده، در حالی که می‌توانست بسیار کمتر از این رقم باشد. وقتی مسئولی در سر جایش نباشد و پست ها و مناصب مدیریتی در تسخیر احزاب و گروه‌های سیاسی پیروز در انتخابات باشد، البته باید هم انتظاری جز این نداشت. سیل خانه های مردم را خراب کرد، دارایی های آنها را با خود برد، عزیزانشان را راهی قبرستان کرد و در یک جمله هست و نیست آنها را بر باد داد، در صورتی که اگر مدیران و مسئولان ذیربط تجربه کافی در حوزه مدیریتی خود داشتند، امروز شاهد این همه خرابی ها و گرفتاری ها نبودیم.
اگرچه نهادهای مردمی، نیروهای نظامی و انتظامی، بسیج و سایر ارگان ها به کمک سیل‌زدگان آمدند اما تاخیر در این کمک‌رسانی به رغم هشدارهای اعلام شده، بسیاری از مردم را از دولت و مسئولان ناراضی کرده و بین آنها شکافی عظیم انداخت.
اکنون پس از چند هفته از سیل اخیر که متاسفانه هنوز هم ادامه دارد، حتی یک ریال کمک بلاعوض و یا وام به خانواده های سیل‌زده پرداخت نشده و معلوم هم نیست به چه دلیلی در این کارقصور می‌شود.
دولتمردان که البته در جای خوب و گرم و نرم و با حقوق های نجومی زندگی خود را می گذرانند باید هم چندان نگران این مردم آواره در کوچه و خیابان نباشند، زیرا اگر حتی کمی هم به فکر آنان بودند وضعیت آنها بهتر از امروزشان بود.
صحبت از کمک رسانی نیست. دولت و سایر نهادها آمدند و در حد مقدور خود به سیل زدگان یاری رساندند، اما از وام و کمک های بلاعوض که الان به دردشان می خورد، خبری نیست.

توزیع مقادیری پوشاک، غذا، کفش و سایر مایحتاج مردم برای کسانی که تمام زندگیشان در زیر گل و خاک مدفون شده، چیز زیادی نیست. آنها در حال حاضر نیاز به کمک های نقدی برای سامان دادن به زندگی خود دارند.
مردم از خود می پرسند چرا این همه ثروت و دارایی مملکت که هنگام نیاز و صلاحدید مسئولان صرف کمک به برخی کشورها می‌شود، نباید در موقع ضرورت که همین امروز است، در اختیارشان قرار گیرد.

سیل زدگان به صدقه نیاز ندارند. حق خود و خانواده‌هایشان را می‌خواهند. اگر فقط جلوی مقدار کمی از وام‌های کلان پرداخت شده به نزدیکان دولتمردان و سایر مدیران ارشد کشوری گرفته شود و درصد ناچیزی از آن به سیل زدگان اختصاص یابد، قطعا شاهد بهبود وضعیت زندگی سیل‌زدگان به تدریج خواهیم بود.
حمایت از مردم و شعار کمک به آنها فقط در هنگام انتخابات به درد نمی‌خورد، بلکه باید این پروسه همیشه ساری و جاری باشد و اگر قرار است کمک به کسی صورت گیرد، اولویت اول با مردم همین کشور است، بعد بیگانگان.