در ادامه بهرنگ صمدزادگان، کیوریتور نمایشگاه گفت: این نمایشگاه خوراکی است که برای طیف وسیعی از مخاطبان فراهم شده است. فکر می‌کنم در قبال نسل‌های جدید هنرمندان و نسل‌های بعدی مسئول هستیم که خوراک مطالعاتی و دیداری فراهم کنیم.

او همچنین اظهار کرد: بخواهیم یا نخواهیم ما در دل هنر معاصر زندگی می‌کنیم و متاثر از جریان‌های آن هستیم. به ویژه نمایشگاه مینیمالیسم و کانسپچوال آرت بر هنر ما تأثیر گذاشته شده‌اند.در آغاز این جریان در ایران، ما خام‌دستی‌هایی کردیم. ممکن است با کمبود دانش تاریخ هنری یا با تقلید آن مواجه باشیم. چیزی که می‌تواند موزه هنرهای معاصر را در سطح جهانی مطرح کند، در همین رویکرد پژوهشی‌ است. متأسفانه در دنیا و در هیچکدام از میزگردها، سراغی از هنرمندان ایرانی گرفته نمی‌شود و مقاله‌ای از ایران نیز منتشر نمی‌شود. دلیل آن این است که هنر معاصر ایران هنوز نتوانسته خودش را قابل توجه مطرح کند.»

او در ادامه اظهار کرد: «این نمایشگاه می‌تواند بستری برای ما باشد که نسبت به تاریخ جهان اعلام موضع کنیم. امیدوارم نمایشگاه‌های اینچنین ادامه پیدا کند چون مطمئنم که در گنجینه موزه از جریانات مختلفی آثار قابل توجهی داریم. موزه جایی است که به تمام هنرمندان دنیا اعتبار تاریخی اعطا می‌کند. برای هنرمندان سرتاسر دنیا از جمله ما ایرانی‌ها افتخار بزرگی است که در موزه هنرهای معاصر مرکزی بتوانیم نمایشگاهی برگزار کنیم.»

او ادامه داد: «رای من تفاوت میان موزه و موزه هنرهای معاصر اهمیت دارد. چیزی که در موزه هنرهای معاصر اتفاق می‌افتد این است که ما چگونه به بازخوانی یک جریان تاریخی پس از مدت‌ها می‌پردازیم. امر بازخوانی در تاریخ هنر خیلی اهمیت دارد؛ چراکه لازم است ما مبدأیی را در تاریخ هنر مدرن در نظر بگیریم.به هر حال همه دوستان ما در سال‌های گذشته کار می‌کردند و گنجینه ما وسیع است. فکر می‌کنم در دوره‌های مختلف افراد مختلفی بر مفاهیم مختلفی تمرکز داشته‌اند. خیلی از آثاری که مشاهده می‌کنیم در دوره‌های قبلی نمایش داده نشده‌اند و الزام نظری برای یک نمایشگاه وجود نداشته که بخواهد این موارد را نشان دهد؛ البته یکی دیگر از دلایل آن می‌تواند این باشد که الزاما مطالعه نظری روی سبک برخی آثار صورت نگرفته است.

در ادامه رییس موزه هنرهای معاصر تهران در پاسخ به سوالی که مربوط به سایت این موزه می‌شد، پاسخ داد: نگاهی که امروز به سایت‌ها در موزه‌های برتر دنیا می‌شود شاید با نگاهی که ما به سایت‌ها داریم، متفاوت است. بالا آوردن سایت کاری ندارد اما فرصتی می‌خواهیم که طی دو سه ماه آینده با ظرفیت خوبی بتوانیم پاسخگوی نیاز بخش اعظمی از هنرمندان باشیم.

او درباره برپایی نمایشگاه‌های دائمی نیز اظهار کرد: «کاری که جناب صمدزادگان کرد بخشی از همین نگاه است که خوانش‌های خوب مطالعه شده از گنجینه در معرض دید مخاطبان و علاقه‌مندان قرار گیرد. گالری ادواری ما و گالری‌هایی که می‌خواهند کارهای موزه‌ای کار کنند باید مشخص شوند. هر زمان هم ما موزه دایمی تشکیل دهیم، باز هم این نکته وجود دارد که هر شش ماه یک بار باید گردش اتفاق بیفتد ولی این مورد هم در دست برنامه‌ریزی است. برای سال آینده حتما سه گالری ـ ۷ و ۸ و ۹ ـ موزه دایمی می‌شوند.»

این هنرمند اضافه کرد: «من ترجیح می‌دهم در اینگونه مواقع از چیزی که های و هوی درست می‌کند پرهیز کنیم؛ چراکه برای هنر فایده‌ای ندارد. بیشترین مطالبه‌ای که ما می‌توانیم داشته باشیم، نمایشگاه‌هایی از جنس مینیمالیسم و کانسپچوال آرت و داشتن یک موزه فعال است. موزه هنرهای معاصر در همه جای دنیا یک قلب پویا برای جریان هنری است و وقتی ما مطالبه یک جریان پویا کنیم، همه این اتفاقات رخ می‌دهند.»

او با اشاره به اثری که در جریان این نمایشگاه کشف شده، اظهار کرد: «در این نمایشگاه برای مثال ما تصادفا اثری کشف کردیم با عنوان «پیشرفت» که چهار مورد از آن به سفارش موزه‌ها ساخته شده است. این یعنی یک اثر تاریخی دقیقا یک هفته پس از پیروزی انقلاب وارد ایران شده و سپس به کنار گذاشته شده و فراموش شده است و حتی گردانندگان قبلی موزه هم نمی‌دانستند که این کار کجا بوده و اصلا چه کسی آن را سفارش داده است؟»
او ادامه داد: «ما زمانی که می‌خواهیم یک موزه فعال داشته باشیم، این اتفاقات رخ می‌دهند اما باید توجه کنیم که مطالبات درستی داشته باشیم و توقع داشته باشیم همه نیازهایمان برطرف شوند؛ برای مثال در اطراف موزه هنرهای معاصر تهران هیچ جایی که برای نشستن یا جمع شدن باشد، نمی‌بینید. در هر موزه هنری در پایتخت دور تا دور آن پر از اماکنی مانند کافه هست چون سودآوری دارد و موزه‌ها برای کل حلقه شهری سودآوری دارند. به نظرم مطالبه ما باید یک موزه فعالی باشد که به مطالبات هنری کمک می‌کند. »