هیچ کس را نباید تنها گذاشت

گروه یادداشت و تحلیل پایشگر– عارف واحدناوان
صبح امروز در نزدیکی های پل چوبی تهران پیر زنی عصا به دست ناگهان نقش بر زمین شد، مردان رهگذر بی‌اعتنا به محرم و نامحرم بودن زودتر از همه به کمک زن بینوا آمدند تا اینکه چند زن رهگذر سر رسیدند و پیرزن نگون بخت را مورد مهر و محبت قرار دادند.
صحنه دردآوری بود. جمعیت ایران به سرعت به‌سمت پیری می‌رود. ما در آینده از این صحنه بیشتر خواهیم دید.
گمان نکنید فقط کشور ما گرفتار بحران پیری است، در دیگر کشورها هم وضع بر همین منوال است.

بر اساس گزارش موسسه ملی آمار ایتالیا، نزدیک به ۴۰ درصد از افراد بالای ۷۵ سال در این کشور در سال ۲۰۱۸ میلادی به تنهایی زندگی کرده‌اند. همین تعداد همچنین گفته‌اند که اقوام و دوستانی ندارند که در صورت نیاز به آنها مراجعه کنند.
افتادن پیرزن نگون بخت در خیابانی در پل چوبی من را یاد «مارینلا برتا» انداخت. پلیس پس از گذشت بیش از دو سال جسد این زن تنها را که هیچ خویشاوند زنده‌ای نداشت در خانه‌اش در نزدیکی دریاچه «کومو» در شمال ایتالیا پیدا کرد.
دست بر قلم شدم تا در خصوص پیرزن نگون بخت پل چوبی تهران چیزی بنویسم؛ اما یاداشت زیبای ماسیمو گراملینی سر مقاله‌ نویس «کوریره دلا سرا»، پر فروش‌ترین روزنامه ایتالیا درباره مارینلا برتا بیشتر به دلم نشست. گراملینی در صفحه اول دلا سرا تیتر زد: برتا نماد تنهایی بود.
او در یادداشت خود نوشت: هنوز خاطرات خانواده‌های پر از هیاهو و پر از قوم و خویش جامعه دهقانی ایتالیا برای بسیاری از ما زنده است؛ اما اکنون، خانواده‌های مدرن تقلیل یافته است.
آدمها در تنهایی می‌میرند. بدتر از همه این است که ما تقریبا تنها زندگی می‌کنیم.