روایت قدرت و فساد روی صحنه نمایش

گروه فرهنگی هنری پایشگر– اکرم محمدی-قدرت فساد می آورد و قدرت مطلق، فساد مطلق .این جمله جان اکتون ،نتیجه نمایش “جان گابریل بورکمان ” است که این روزهابه کارگردانی سعید کریمی در تالار مولوی روی صحنه است.

نمایشی که همه عوامل آن را دانشجویانی تشکیل می دهند که با عشق و علاقه  ، در خدمت نمایشنامه هنریک ایبسن هستند.

“جان گابریل بورکمان”پسرمعدن کاری است که به ریاست بانک می رسد و زمانی که تصور می کند یکی از دوستان با نفوذش به زن مورد علاقه او دلبستگی دارد به طمع رسیدن به موقعیت های بهتر با خواهر همان زن، ازدواج می کند .نقشه های او به سرانجام نمی رسد و در کارش شکست می خورد ،ضمن این که یکی از عوامل شکست او،همان دوست بانفوذش بوده و چون نتوانست به زنی که علاقه مند بوده، برسد ، زمینه شکست  کاری جان گابریل  را فراهم می کند.نقشه های بورکمان شکست می خورد و  برای مدت هشت سال به زندان می رود و پس از آزادی مجبور می شود در خانه ای که از آنِ عشق سابقش بوده زندگی خود را در کنار همسر و فرزندش که حاضر به دیدن او نیستند در تنهایی و انزوا سپری کندو حالا با ورود “اِلارنتهایم”،باری دیگر زندگی این خانواده مرور می شود وموقعیت هریک از آنان روایت می شود .اماجان گابریل به گفته خودش، مردی از جنس آهن است اما بزرگترین اشتباه او این است که با ارزش ترین داشته هایش در زندگی را فدای نقشه های بلند پروازانه می‌کند و در این راه نه تنها به آن موقعیت نمی رسد بلکه در این راه، عشق خود را نیز از دست می دهد.

آن چه در این نمایش بیش از هر چیزی ،خودنمایی می کند،حضور بازیگران  است  و در راس آنان ، امیرحسین سرداریان که نقش جان گابریل را با تسلط کامل اجرا می کند.شادی شاه علی در نقش اِلا و ابوالفضل سلحشور در نقش ویلهلم فولدال ،دوست قدیمی جان گابریل ، ازانتخاب های درست و برگ برنده نمایش هستند و سایر بازیگران نیزهر کدام به درستی در جای خود قرار گرفته اند،حتی بازیگرانی که با اجرای هماهنگ خود در کنار بازیگران اصلی نمایش حضور دارند راهم نمی توان نادیده گرفت. و بازی بازیگران ، هیچ شباهتی به نمایش دانشجویی ندارد درواقع کارگردان به خوبی از همه پتانسیل های موجود استفاده کرده و نمایش را روایت کرده است .

گریم نیز به ایفای نقش بازیگران کمک کرده و شاید بتوان گفت که یکی ازنمایش های متفاوتی است که تا این حد بر گریم هم تاکید داشته و حتی نقش های فرعی هم گریم های سختی دارند.

انتخاب موسیقی و اجرای آن برای نمایش هم با دقت نظر صورت گرفته وکاملا همسو با نمایش است والبته در هر بخش متناسب با روایت نمایش پیش می رود و حتی  به اجرای بازیگران بدن نیز کمک می کند.

طراحی صحنه هم به پویایی نمایش و نمود بازی ها کمک بسیاری کرده و در عین سادگی ، از فرم مناسبی برخوردار است ،البته نورپردازی هم به کمک سایر عوامل اجرای نمایش می آید وهماهنگ با صدا و صحنه ،پیش می رود.

انتخاب این نمایشنامه برای کارگردانی و کار با عده ای دانشجو، ریسک بالایی می طلبید که کارگردان و تهیه کننده نمایش آن را به جان خریده وبا تمرین و ممارست بسیار ، اثری قابل دفاع  و محترم را به روی صحنه برده است. ضمن این که در این نمایش،نکاتی عنوان می شود که با شرایط روز جامعه مطابقت داشته و همین مسئله سبب می شود تا مخاطب با آن همذات پنداری کرده و حتی بعد از پایان نمایش نیز ،همچنان درگیر نمایش و داستان آن باشد و این نقطه قوتی برای نمایش محسوب می شود.

و در پایان مهمترین نکته ،حضور تهیه کننده خصوصی دریک اثرنمایشی دانشجویی است که با توجه به وضعیت فعلی تئاتر و البته شرایط اقتصادی جامعه،نوعی ریسک محسوب می شود و محمد حسین سرخو به عنوان یک دانشجو و فعال تئاتری، این جسارت را به خرج داده وسبب شد تا عده ای از علاقه مندان به تئاتر دور هم جمع شوندو این نمایش را اجرا کنند . در شرایطی که حمایت از دانشجویان و هنر دانشجویی باید در دستور کار مرکز هنرهای نمایشی و سایردانشکده های تئاتری قرا گیرد، حضور یک تهیه کننده مستقل جوان را باید مغتنم شمرد وزمینه حضور و بروز هنری این هنرمندان را در عرصه  هنر فراهم کرد .