پایشگر-رییس‌جمهور از احزاب و گروه‌های سیاسی تقاضا کرده که مدتی به مرخصی بروند تا جامعه به وحدت برسد و بتواند در برابر تهدید خارجی مقاومت کند.

در این سخنان رییس‌جمهور چند مغالطه آشکار وجود دارد:

اول، فرض شده که احزاب و گروه‌های سیاسی در معادلات سیاسی و اقتصادی فعال مایشاء هستند. این فرض غلط است؛ چون احزاب و گروه‌های سیاسی برغم فشارها، محدودیت‌ها و موانع ساختاری تنها با کنش‌های گاه و بیگاه سعی کرده‌اند در تحولات جامعه نقش داشته باشند که عملا موفقیت بزرگی کسب نکرده‌اند، چون ساخت قدرت در ایران به گونه‌ای است که احزاب را همیشه مزاحم فرض کرده و اگر تا امروز هم تحمل شده‌اند ناشی از فشار اجتماعی و ضرورت‌هاست که با هزینه‌های گزاف صورت گرفته است.

لذا احزاب و گروه‌های سیاسی چهل سال است در مرخصی ناخواسته و اجباری بسر می‌برند.

دوم: رییس‌جمهور محترم فرض کرده‌اند تهدید و فشار خارجی عامل بحران‌های داخلی است. این هم فرض غلطی است چون فشار خارجی معلول ناکارآمدی مدیریت کشور است.

کارآمدی فشارخارجی رابطه مستقیم با ناکارآمدی مدیریت داخلی دارد. تا امکان و بستر فشار و تهدید وجود نداشته باشد، تهدیدی صورت نمی‌گیرد.

سوم: جناب روحانی تصور کرده‌اند سکوت احزاب و گروه‌های سیاسی منجر به وحدت در برابر تهدید خارجی خواهد شد؛ این هم از اساس فرض غلطی است.

چالش اعتماد و فاصله دولت-مردم حاصل عملکرد احزاب نیست؛ بلکه نتیجه عملکرد حکومت است.

حکومت چهل سال است که بطور مستمر در حال فاصله گرفتن از خواسته‌ها و مطالبات واقعی مردم است.

بی‌عدالتی، تبعیض، نابرابری جنسیتی، فقر، محرومیت، نابودی محیط زیست، سقوط ارزش پول ملی و یک دوجین مشکلات دیگر از قبیل فساد و رانت واختلاس و حاکمیت فامیلی چگونه بوجود آمده است؟

اگر امروز چیزی هم باقی مانده است؛ نتیجه همین حضور نیم‌بند احزاب و گروه‌های سیاسی است که با هزینه زیاد برخی از مسئولین را از خواب غفلت بیدار کرده‌اند.

چهارم: نکته دیگری که رییس‌جمهور محترم فرض گرفته، این است که با سکوت احزاب وحدت در جامعه تحقق ممی‌یابد؛ این فرض هم غلط است.

معنای وحدت، حذف اختلافات و تفاوت‌ها نیست. وحدت یعنی جمع شدن حول یک هدف مشترک ملی.

برخلاف نظر رییس‌جمهور محترم، امروز بیش از هرزمان دیگری احزاب و گروه‌های سیاسی برغم تفاوت نگاه‌های خود به وحدت رسیده‌اند؛ چون همه آنها با موضوع مشترک ضرورت نجات ایران روبرو هستند. ایرانی که هم با تهدید خارجی روبروست و هم با ناکارآمدی و فروریزش داخلی.

لذا وحدت با سکوت احزاب و گروه‌های سیاسی محقق نمی شود. وحدت با واقع‌بینی حکومت و جلب رضایت مردم و اعتماد آنان ممکن خواهد شد.

البته شاید آنچه مدنظر آقای روحانی است؛ تقاضای آتش‌بس از رقبا در کشمکش‌های قدرت در هرمی است که نه مردم در آن حضور دارند و نه احزاب سیاسی که البته این موضوع دیگری است که خوب بود جناب رییس‌جمهور شفاف‌تر منظورش را بیان می‌کرد و پای احزاب را به میان نمی‌کشید.

✅ اما سخن اخر: اگر واقعا برای مبارزه با تهدید خارجی و حل مشکلات داخلی صادق و منصف باشیم؛ باید اولا از احزاب و گروه‌های سیاسی بخواهیم از مرخصی چهل ساله و اجباری برگردند و به استحکام صفوف مردم کمک کنند و جبهه “نجات ملی ایران” را با شور و نشاط فعال کنند.

✅ دوم اینکه متقابلا مدیران خسته، بی‌انگیزه، بی‌رمق، ناامید و ناتوان را به مرخصی بفرستیم تا با آنچه اندوخته‌اند، به استراحت بپردازند. این به عدالت و انصاف نزدیک‌تر است.
مجید یونسیان