کارایی پیام تبریک و تهنیت مدیران برای اهالی تئاتر

گروه یادداشت و تحلیل پایشگر _اکرم محمدی

امروز هفتم فروردین است ،روز جهانی تئاتر.روزی برای تئاتر و اهالی تئاتر.روزی برای گرامیداشت این هنر که ریشه است اما کمتر قدر می بیند.
هنری که هنرمند پرور است اما از قضا روز جهانی آن در سرزمین ما مقارن با تعطیلات نوروز است و باز هم مظلومیت نصیب این هنر شده است.
تئاتر هنرمندان بسیاری را به جامعه هنری معرفی کرده است و وقتی پای صحبت بسیاری از هنرمندان می نشینی،از عرقشان به تئاتر و خاک صحنه سخن می گویند اما کمتر به این عرق و صحنه ،وفادار می مانند. اگر چه در گذشته اینگونه نبود ولی حالا تئاتر به سکوی پرتابی تبدیل شده است که هنرمند روی صحنه آن ماندگار نمی شود و به دلیل نبود حمایت های لازم،سر از صحنه هنری دیگر در می آورند..بسیاری از هنرمندان بازیگر،نویسنده،کارگردان،طراح صحنه ،لباس گرفته تا سایر رشته‌های هنری، به عنوان هنرمند به مخاطبان معرفی شدند اما این هنر که مادر بسیاری از هنرهاست ،متاسفانه مورد بی مهری واقع می شود.
امسال سومین بهاری است که تئاتر، تنهایی را تجربه می کند،اگر هرچقدر هم که تلاش کنیم ،نمی توانیم واقعیت را پنهان کنیم . در چنین شرایطی، اولین هنری که به واسطه حضور کرونا ،ضربه دید،تئاتر بود. هنرهای دیگر مثل سینما هم مورد بی توجهی قرار گرفتند اما راه‌هایی برای جبران نسبی وجود داشت ،به عنوان مثال تلویزیون در جهت حمایت از آثار سینمایی ،حتی برخی از فیلم ها را پخش کرد اما تئاتر و تئاتری ها راهی برای نمود خود نداشتند در واقع با حضور کرونا ،شرایط برای تئاتر بدتر هم شد . حضور کرونا باعث شد تا برخی از مسائل واضح تر عیان شود اما در این میان نقش و تغییر جایگاه هنرمندان ،بیش از پیش در این عرصه ،مهم جلوه کرد.
همان هنرمندانی که از تئاتر کارشان را شروع کردند،چقدر به تئاتر کمک کردند؟اصلا چند بار به تماشای نمایش همکارانشان نشستند؟از مردم و مخاطبان انتظاری نیست اما هنرمندان برای حمایت از هنر خودشان در این شرایط می بایست بلیت می خریدند و به تماشای آثار دیگران می نشستند تا تئاتر زنده بماند و وقتی تئاتر زنده باشد،هنر و هنر تئاتر هرگز نمی میرد.
مسئولان هم که تلاش و کمکشان مقطعی است و وقتی که از آن ها پرس و جو می کنی می گویند که تمام تلاش خود را به کار بسته اند و در همین حد از آنان برمی آید ولی واقعیت این است که تئاتر نیازمند توجه ویژه است.
کار عار نیست. هر شغلی هم حرمت خاص خود را دارد اما من هنرمندی را دیدم که به مشتریان یک کافی شاپ خدمات ارائه می کرد. اگرچه این ماسک ها نفس کشیدن را سخت کرده اما گاهی آبروداری هم می کند.در دل بر عزت نفس آن هنرمند درود فرستادم و دیدم که هنرمند همیشه هنرمند است و این مرد حالا که در صحنه تئاتر جایی برای حضور پیدا نکرده ،از پا ننشسته و روی صحنه زندگی ،جایی دیگر را پیدا کرده اما در این میان ،پیام تبریک و تهنیت مسئولان برای روز تئاتر چقدر به درد آنان می خورد؟