مسوولان به دنبال صرفه‌جویی در دقیقه، مردم گرفتار اتلاف در ساعت‌ها/شهر خیام و عطار قربانی چند دقیقه صرفه‌جویی شد

اخبار اجتماعی پایشگر– نیشابور، شهری که روزگاری تپش فرهنگ و تمدن ایران بود، این روزها قرار است از نقشه ریلی کشور پاک شود.

تصمیم راه‌آهن برای عبور بی‌توقف قطارهای تهران ـ مشهد از این ایستگاه تاریخی، مردم را ناچار می‌کند برای رسیدن به پایتخت اول به مشهد بروند!

سکوت سنگین نمایندگان و مدیران محلی در برابر این بی‌توجهی، به اندازه خود تصمیم تلخ و عجیب است.
آیا حذف نیشابور از مسیر قطار، صرفه‌جویی در زمان است یا پاک‌کردن بخشی از حافظه ملی؟

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری پایشگر، تصمیم اخیر راه‌آهن برای حذف توقف قطارهای مسیر تهران ـ مشهد در نیشابور، بار دیگر نشان داد که در برنامه‌ریزی‌های کلان حمل‌ونقل کشور، کمترین توجهی به تاریخ، فرهنگ و نیازهای مردم این سرزمین نمی‌شود.
شهری چون نیشابور که قرن‌ها در قلب فرهنگ و تمدن ایران می‌تپیده و در حافظه تاریخی ما با نام‌هایی چون خیام و عطار زنده است، اکنون باید شاهد آن باشد که قطارها بی‌اعتنا از کنار آن عبور کنند؛ گویی این شهر هیچ جایگاهی در نقشه کشور ندارد.

مسئولان راه‌آهن با توجیه صرفه‌جویی در زمان، هویت یک شهر و حق طبیعی مردمانش را نادیده گرفته‌اند.

پیامد این تصمیم نابخردانه برای مردم نیشابور روشن است: هر شهروندی که بخواهد راهی تهران شود، ابتدا باید به مشهد برود و سپس از آنجا به مقصد برسد.

در مسیر برگشت نیز داستان به همان تلخی تکرار می‌شود؛ مسافر نیشابوری که از تهران می‌آید، ناچار است در مشهد پیاده شود و دوباره راه بازگشت را به شهر خود طی کند.

این در حالی است که ایستگاه نیشابور همواره یکی از پررفت‌وآمدترین و مهم‌ترین ایستگاه‌های این خط ریلی بوده و حذف آن به معنای تحمیل هزینه و اتلاف وقت مضاعف بر مردم است.

آنچه بر تلخی ماجرا می‌افزاید، سکوت معنادار نمایندگان نیشابور در مجلس و مدیران محلی است.
مردمی که نمایندگان خود را برای دفاع از حقوق شهرشان به مجلس فرستاده‌اند، امروز شاهدند که همان نمایندگان ترجیح داده‌اند در برابر این تصمیم غیرمنطقی سکوت کنند.
آیا نماینده‌ای که حتی توان ایستادگی بر سر حفظ یک ایستگاه تاریخی و پرمسافر را ندارد، چگونه می‌خواهد مدافع حقوق موکلانش در مسائل کلان‌تر باشد؟

این سکوت سنگین، بیش از آنکه به سود مردم باشد، به زیان اعتبار نهاد نمایندگی و مدیریت محلی تمام می‌شود.

در نهایت، باید پرسید: حذف توقف قطار در نیشابور، چه چیزی را جز بی‌اعتنایی به جایگاه تاریخی و فرهنگی یک شهر و نادیده‌گرفتن نیازهای روزمره مردم نشان می‌دهد؟
آیا واقعاً چند دقیقه صرفه‌جویی در مسیر، ارزش آن را دارد که شهری با این عظمت و پیشینه از حافظه ریلی کشور حذف شود؟

تصمیم‌گیران امروز شاید در گزارش‌های اداری خود از این اقدام به عنوان «بهینه‌سازی» یاد کنند، اما مردم نیشابور آن را تنها بی‌توجهی و بی‌مهری خواهند خواند؛ و تاریخ، همواره چنین بی‌اعتنایی‌ها را به یاد می‌سپارد.