وقتی صداقت بی‌نقشه می‌ماند/دولت هشدار می‌دهد، اما مردم تشنه «اقدام»‌هستند

اخبار اقتصادی پایشگر– در روزهایی که نگرانی از کمبود آب و سایه بحران‌های اقتصادی بر زندگی مردم سنگینی می‌کند، سخنان رئیس‌جمهور درباره‌ی ضرورت صرفه‌جویی و احتمال بروز مشکلات جدی تر، موجی از تأمل و پرسش را برانگیخته است.

مسعود پزشکیان بی‌پرده از واقعیتی تلخ سخن گفت؛ اما در میانه این صداقت، آنچه غایب بود، «نقشه نجات» و برنامه‌ای عملی برای برون‌رفت از بحران است.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری پایشگر، جامعه‌ای که سال‌هاست میان هشدارها و وعده‌ها گرفتار مانده، امروز بیش از بیان مشکل، چشم‌انتظار اقدام است.

در نگاه نخست، دعوت به صرفه‌جویی اقدامی درست و منطقی به نظر می‌رسد؛ اما وقتی از زبان عالی‌ترین مقام اجرایی کشور شنیده می‌شود، معنا و پیامد دیگری می‌یابد.
این سخن، اگر با طرحی منسجم برای اصلاح زیرساخت‌ها، مدیریت منابع و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین همراه نباشد، به جای اعتمادسازی، بذر ناامیدی می‌کارد.
مردم از دولتی که با آگاهی از عمق بحران‌ها بر سر کار آمده، انتظار دارند مدیریت پیش‌دستانه و برنامه‌ریزی علمی را جایگزین شعارهای انفعالی کند.

نمی‌توان از مردمی که خود قربانی سیاست‌های نادرست و بی‌برنامگی‌های گذشته‌اند، انتظار داشت بار سنگین ناترازی‌ها را بر دوش بکشند.
صرفه‌جویی مسئولیت اجتماعی است، اما راه‌حل حکمرانی نیست. وقتی دولت به‌جای اصلاح ساختارها و مهار هدررفت میلیاردها مترمکعب آب در شبکه فرسوده، از مردم می‌خواهد کم‌تر مصرف کنند، در واقع از وظیفه بنیادین خود در برنامه‌ریزی و مدیریت ملی فاصله می‌گیرد.
این رویکرد، اگر ادامه یابد، به فرسایش اعتماد عمومی و کاهش سرمایه اجتماعی منجر خواهد شد.
پزشکیان، بی‌تردید مردی صادق و دغدغه‌مند است، اما صداقت در سیاست، بی‌برنامه‌گی را توجیه نمی‌کند.
پذیرش مسئولیت در سطح ریاست‌جمهوری یعنی ایستادن در برابر بحران، نه صرفاً روایت آن.
اگر دولت نتواند از سطح هشدار فراتر رود و به طراحی نقشه عملی برای اصلاح الگوی کشاورزی، بازچرخانی آب، و توسعه فناوری‌های مدیریت منابع برسد، خطر تبدیل بحران آب به بحران اعتماد، جدی خواهد بود.
امروز جامعه ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند حکومتی است که «اقدام» را جایگزین «تذکر» کند.
اگر سیاست صرفه‌جویی، بدون پشتوانه برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری اجرا شود، در عمل به نوعی رفع مسئولیت تبدیل خواهد شد؛ و این، همان نقطه‌ای است که فاصله مردم و دولت را عمیق‌تر می‌کند.

نجات تهران و ایران از بحران، نه در کم‌مصرفی مردم، بلکه در بلندنگری دولت و شجاعت تصمیم‌سازی‌های سخت نهفته است.