مرزها را نگه می‌داریم، تا دیگران در آرامش خانه بخرند/ یکی جان می‌دهد، یکی جا می‌افتد!

اخبار اجتماعی پایشگر– در حالی‌که هزاران جوان ایرانی دو سال از عمر خود را صرف خدمت اجباری در مناطق مرزی و امنیتی کشور می‌کنند، بخشی از مهاجران افغان در سایه همین امنیت، بدون پرداخت مالیات، خدمت نظام‌وظیفه یا تعهد قانونی، به کار و زندگی مشغول‌اند.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری پایشگر، کارشناسان، این وضعیت را نشانه‌ای از بی‌عدالتی ساختاری و بی‌تدبیری در مدیریت مهاجرت می‌دانند.
آیا وقت آن نرسیده است که مسؤولان با رویکردی ملی‌محور، برای حفظ کرامت سرباز ایرانی و صیانت از عدالت اجتماعی تصمیمی قاطع بگیرند؟

در حاشیه‌ی همین خیابان‌هایی که جوانان ایرانی با دغدغه بیکاری و آینده‌ای مبهم دست‌وپنجه نرم می‌کنند، مهاجران افغان، اغلب بدون مجوز رسمی، در بازار کار فعالیت دارند.
خانه اجاره می‌کنند، ازدواج می‌کنند و فرزندانشان را به مدارس می‌فرستند.
این در حالی است که بسیاری از جوانان این سرزمین، به اجبار سربازی می‌روند و دو سال از مهم‌ترین سال‌های عمر خود را صرف حفاظت از امنیتی می‌کنند که دیگران بدون مشارکت از آن بهره می‌برند.

براساس مشاهدات میدانی و گزارش‌های مردمی، بخش زیادی از مهاجران افغان، به‌ویژه در شهرهای بزرگ، نه‌تنها از خدمات آموزشی، بهداشتی و اجتماعی استفاده می‌کنند، بلکه عملاً با تسلط بر برخی مشاغل خدماتی، رقابت را برای نیروی کار بومی دشوار کرده‌اند.
این وضعیت در حالی ادامه دارد که اکثر آن‌ها مالیاتی نمی‌پردازند، مشمول سربازی نیستند و در سامانه‌های رسمی شناسایی نیز ثبت دقیق ندارند.

نکته‌ای که حساسیت موضوع را دوچندان می‌کند، غفلت یا بی‌عملی مسئولان در ساماندهی این روند است.
هیچ آمار دقیقی از مهاجران غیرقانونی در دست نیست.
طرح‌های ساماندهی نیمه‌کاره مانده، و دستگاه‌های مختلف اجرایی، هریک توپ را به زمین نهاد دیگری می‌اندازند.
نتیجه آن است که فشار اقتصادی و اجتماعی حضور گسترده مهاجران، مستقیم بر دوش خانواده‌های طبقه متوسط و ضعیف ایرانی وارد می‌شود.
خانواده‌هایی که فرزندانشان در مرزها، جان خود را برای امنیتی می‌گذارند که دیگران تنها مصرف‌کننده آنند.

در شرایطی که عدالت اجتماعی، یکی از ارکان پایداری هر نظام حکمرانی است، نادیده‌ گرفتن حقوق سربازان ایرانی در برابر رفاه بی‌دردسر مهاجران غیرمتعهد، می‌تواند زنگ خطری جدی برای امنیت نرم کشور باشد.
امروز، پرسش بسیاری از خانواده‌ها این است:
آیا سربازی تنها برای فرزندان این آب و خاک واجب است؟
و آیا زمان آن نرسیده که مسؤولان، با درایتی ملی‌گرایانه، سیاست مهاجرتی کشور را بازنگری و اصلاح کنند؟