«قتل الهه حسین‌نژاد؛ زخمِ بازِ امنیت در سایه‌ی بی‌توجهی مسئولان»

یادداشت و تحلیل پایشگر– قتل هولناک الهه حسین‌نژاد بار دیگر ضعف‌های امنیتی جامعه را آشکار کرد؛ حقیقتی تلخ که در میان وعده‌های تکراری مسئولان، قربانیان جدیدی می‌طلبد.
آیا وقت آن نرسیده که به جای توجیه و انکار، اقدام مؤثر جایگزین بی‌توجهی‌های مدیریتی شود؟ امنیت نباید یک امتیاز باشد؛ بلکه حق هر شهروند است.

حادثه‌ی تلخ قتل الهه حسین‌نژاد بار دیگر زنگ هشدار را به صدا درآورد؛ هشداری که نباید آن را نادیده گرفت.
در جامعه‌ای که امنیت عمومی باید اولویت باشد، وقوع چنین فجایعی نشانه‌ای از ضعف سیستم‌های حفاظتی، عدم نظارت کافی، و نبود تدابیر جدی برای مقابله با خشونت‌های سازمان‌یافته است.

آیا نباید انتظار داشت که مسئولان با درک عمق این فاجعه، پاسخگویی و اقدام مؤثر را جایگزین وعده‌های بی‌پایان کنند؟

راه‌حل‌های جلوگیری از وقوع چنین جنایاتی نه تنها در اصلاح سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی و تقویت نظارت‌های شهری خلاصه می‌شود، بلکه به آموزش، فرهنگ‌سازی و ایجاد بستری امن برای زنان و افراد آسیب‌پذیر نیاز دارد.
چطور می‌توان به شعارهای مسئولان درباره امنیت اعتماد کرد، وقتی بارها شاهد تکرار این فجایع بوده‌ایم؟
قوانین سخت‌گیرانه، پیگیری مداوم، و شفاف‌سازی عملکرد نهادهای مسئول باید بخشی جدایی‌ناپذیر از روند اجرایی باشد، نه تنها وعده‌هایی در بحبوحه بحران.

جامعه، بیش از هر زمان دیگری، نیازمند اقدام فوری و مسئولانه است. سکوت و بی‌عملی در برابر چنین جنایاتی، خیانت به مردم و به ویژه قربانیان بی‌گناهی است که زندگی‌شان به بی‌توجهی‌های مدیریتی گره خورده است.
لازم است که تغییرات اساسی صورت گیرد تا امنیت از یک واژه‌ی تجملاتی به یک حقیقت ملموس تبدیل شود.
آیا زمان آن نرسیده که مسئولان به جای توجیه و انکار، واقعاً به وظایف خود عمل کنند؟